วิกฤตการณ์ปัจจุบันทำให้งานหดหายไป
โรงพิมพ์หลายโรงอาจเปลี่ยนใจมองหาลูกค้าแบรนด์ใหญ่ส่งออก ที่ดูเหมือนยังมีกำลังการซื้อ แต่เรารู้แล้วหรือยังว่าเขาจ่ายเงินกันยังไง?
ระบบการจ่ายเงินเริ่มของบายเออร์(ผู้ซื้อ) เป็นการจ่ายเงินล่วงหน้า 60 ถึง 70% ให้กับโรงงานการ์เม้นท์เพื่อนำไปสั่งซื้อวัตถุดิบต่างๆ หลังจากส่งสินค้าแล้วจึงจะจ่ายเงินส่วนที่เหลือ พอมีการซื้อขายกันบ่อยขึ้นระบบเริ่มวิวัฒนาการไปเป็น แอลซี
แอลซี คือการที่ธนาคารเข้ามาเป็นตัวกลางในการจ่ายเงิน ผู้ซื้อระบุสินค้าที่ต้องการผ่านเอกสารให้ธนาคารทราบ ธนาคารรับประกันการจ่ายเงินให้กับโรงงานการ์เม้นท์ หากส่งสินค้าครบ เอกสารครบ ตามความต้องการผู้ซื้อ โรงงานก็ได้รับการจ่ายเงิน
ทีนี้พอมีความสัมพันธ์กันนานขึ้น เกิดการต่อรองมากขึ้น แอลซี ที่เคยจ่ายทันทีที่ของถึง ก็ยืดเป็น 30 ถึง 150วัน (+เวลาเดินทาง) เข้า เราจึงเห็นการ์เม้นท์ก็มายืดจ่ายกับโรงพิมพ์บ้าง
พอการแข่งขันมากขึ้นอีก จากเคยเปิดแอลซี ที่ต้องมีธนาคาร มีค่าธรรมเนียม ก็มาเป็นออก พีโอ(ใบสั่งซื้อ) กันแทน เริ่มผลิตแล้วค่อยเซ็นต์สัญญาซื้อขายกัน สัญญาซื้อขายนี่ล่ะที่ทางผู้ซื้อจะกำหนดเงื่อนไขซับซ้อนขึ้น(ที่ไม่สามารถกำหนดในแอลซีได้)งานจบ ส่งออเดอร์กันแล้ว ก็ค่อยจะมีจ่ายเงิน
วันที่โควิคเข้ามาอยู่ในชีวิต เราจึงเห็นแบรนด์ดังๆต่างๆ “งดจ่าย” “เลื่อนออเดอร์” “ยกเลิกงาน” แบบที่การ์เม้นท์ไม่รู้จะเอาเงินจากไหน และไม่ผิดเพราะระบุใน “สัญญาซื้อขาย” ว่าถ้าเกิดเหตุอันสุดวิสัยสามารถระงับได้ การ์เม้นท์จึงเกิดการชอร์ตเงิน งานเก่าก็ยังไม่จ่าย งานปัจจุบันก็หยุดทำ งานใหม่ก็ยังไม่มา
ดังนั้นเมื่อทราบระบบการจ่ายเงินอันเปราะบางนี้แล้ว คงพอทราบว่าต้องดูอะไรบ้างก่อนไปรับงานกันนะจ๊ะ